CurlyDutchies Beste meelevende vrienden, familie en collega’s,
Onze Curly Dutchies website is in bedrijf, welkom!
Ons avontuur is begonnen. Na jarenlang de wens uiten en maandenlang voorbereiden en organiseren, was het eindelijk tijd om daad bij het woord te voegen.
De laatste dagen in Nederland waren zachtjes uitgedrukt hectisch te noemen. Op 16 april liepen we dé marathon van de mooiste stad van Nederland – wat was dat genieten, wat is Rotterdam toch een fantastische stad tijdens de marathon! De dagen daarna echter, werd het écht knallen om ons Rotterdamse thuis in dozen te stoppen. Conclusies: alles kost altijd meer tijd dan je denkt, afscheid nemen is stom, en een marathon lopen is veel leuker en makkelijker om te doen. Met de onvergetelijke steun van vrienden en familie echter was de klus toch te klaren, en met een letterlijk en figuurlijk gespreid bed, bad en brood bij Marco, Jolanda en Boaz konden we de laatste dagen in Nederland goed afsluiten.
De eindbestemming was natuurlijk Nieuw-Zeeland, maar aangezien het toch echt een ontzettend takke eind reizen is, besloten wij de reis te onderbreken met een klein weekje Bali. Even een paar dagen zon, zee, de geuren van wierook van de offertjes op straat, genieten van de Indonesische keuken, de massages, Bintang (satu lagi!) en heerlijk even ultieme onderwater-rust tijdens een paar duiken bij Gili Meno (wat in 11 jaar tijd enorm veranderd bleek).
Met een zongebruinde toet stapten we weer het vliegtuig in, toen dus echt op naar Nieuw-Zeeland! Wetende dat de douane in Nieuw-Zeeland heel streng is op het invoeren van eten en streng controleert op aarde en vuil onder schoenen vanwege mogelijke risico’s voor de lokale landbouw etc., jullie kennen de tv-programma’s wel, hadden we een aantal uren in het schone Bali opgeofferd aan het boenen van schoenen en duikspullen en hadden we de snoepjes die we in onze tas hadden braaf aangegeven. Tot onze grote verbazing is er niet eens gekeken naar wat we precies bij ons hadden, wel moesten we door een bak desinfecteer spul stappen en moesten we onze slippers uit de koffers vissen want die moesten speciaal gereinigd worden vanwege mond-en-klauwzeer in Indonesië. Wat mij ook verbaasde, zelfs teleurstelde: er is niet eens een ouderwetse stempel of een sticker in onze paspoorten geplakt. Na alle tijd, geld en moeite om dat visum te bemachtigen, had ik toch stiekem gehoopt op een pronkend bewijs hiervan in mijn paspoort. Maar neen, als meisje uit de jaren ’80 moet ik echt eens accepteren dat dat allemaal digitaal gaat. Afijn. We zijn binnen!! Met een big smile streed ik met mijn knappe echtgenoot Wellington binnen. Op de roltrap naar buiten sprak een dame mij aan “you seem happy to be here?!” waarop ik antwoordde dat we hier zo lang naar uitgekeken hadden, en óf ik blij ben! In mijn beste Engels uiteraard.
We werden van de luchthaven opgehaald door de broer van onze huisbaas. Meteen een blijk van hoe aardig en behulpzaam Nieuw-Zeelanders zijn. Onze huisbaas had een bruiloft die dag en vroeg dus zijn broer om ons op te halen van het vliegveld en in ons nieuwe huis te brengen. Een heel aardige vent, liet ons meteen één en ander in de nabije omgeving zien en zette ons toen af in ons nieuwe huis. Een heel leuk huisje, ruimer en lichter dan we dachten en aan een ontzettend leuke straat met allerlei boetiekjes en koffie- en lunchtentjes. Een paar minuten verderop is het strand, wij zitten voorlopig prima hier. Het huis bleek wel wat leger dan we verwachtten, waardoor we dus de middag dat we aankwamen meteen naar het plaatselijke warenhuis gelopen zijn om een luchtbed en beddengoed te kopen. Ach, kamperen in eigen huis, waarom ook niet. Twee dagen later ben ik gaan kennismaken op de praktijk waar ik ga werken. Een heel warm en hartelijk ontvangst, en wederom viel meteen weer op hoe aardig Nieuw-Zeelanders zijn. Van allerlei kanten spullen en meubels aangeboden gekregen. De rest van de afgelopen eerste week zijn we dus bezig geweest om ons huis tot een thuis te maken, wat al aardig lukt met allerlei geleende, gekregen en gekochte spullen. Uiteraard werd de regelmodus ook weer ingeschakeld: NZ simkaart, NZ-bankrekening, NZ belastingnummer, laatste stap in de medische registratie hier, verzekeringen, dat soort dingen. Maar we hebben natuurlijk ook de omgeving verkend. Vooral te voet, want dan ontdek je het meest. En daarbij ontdekten we ook dat maar weinig mensen dat doen. Ach ja, we doen het weer eens anders. Inmiddels wordt het ook weer eens tijd voor iets anders, genoeg geschreven en jullie hebben voorlopig wel even genoeg gelezen, ook jullie hebben wel weer tijd voor wat anders inmiddels gok ik.
Voor nu laat ik het dus even bij dit bericht, de bedoeling is om met enige onregelmatig terugkerende regelmaat via deze weg wat van onze belevenissen alhier te delen met jullie. Onderstaand is gelegenheid om een reactie te plaatsen, doe dat gerust! Vinden we leuk
Tot de volgende!